چودهری، الله‌دتا. “جستجو درباره گذاردن و گزاردن". مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران. س ۱۶. ۱۳۴۸، ص ۵۶۵ـ۵۷۵ .*
حاتمی، حسن. “پسوندی نام‌آواساز “. نامه فرهنگستان. دوره ۵. ش ۲. پیاپی ۱۸. مهر ۱۳۸۰، ص ۸۴ـ۸۶ .
پسوند ast در گویش کازرونی؛ بیست و شش مثال.
ــــــ . “حرف و ایرادی بر دستور زبان” [ نقد کتاب"دستور زبان فارسی"اثر حسن انوری از سلسله انتشارات آموزش دانشگاه پیام نور ]. کلک. س۱. ش۵. مرداد ۱۳۶۹، ص ۱۶۸ـ۱۷۲.
حاجت‌پور، حمید. “گویش تالشی “. زبان شناسی. س۱۲. ش۱ـ۲. پیاپی ۲۳ـ۲۴. ۱۳۷۴، ص ۹۶ـ۱۱۲.
۱ـ دستگاه واجی ۲ـ صرف (ساخت واژه).
حاجتی، عبدالخلیل. “فعل لازم و «را» در زبان فارسی “. مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تربیت معلم تهران. ش۵. شهریور ۱۳۵۸، ص ۱۸۵ـ۲۱۱.
۱ـ طرح موضوع ۲ـ نگاهی اجمالی به تئوری گشتاری ۳ـ بررسی و تحلیل موضوع.
حاجی حسینی، احمد. “بررسی علمی متن نورالعلوم مختصات سبکی و نحوی"، در کنگره بررسی شخصیت و افکار عارف نامی شیخ ابوالحسن خرقانی (۱۳۷۸)، چکیده مقالات کنگره بررسی آیین عرفانی خرقانی. سمنان: اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۷۸، ص؟.*
حاجی عبدالحسینی، محمد. “برچسب‌دهی دستوری پیکره زبان فارسی"، در کنفرانس نظری و کاربردی (تهران، ۲۲ـ۲۳ اسفندماه ۱۳۷۹) مجموعه مقالات چهارمین کنفرانس زبان شناسی نظری و کاربردی. به‌کوشش علی میرعمادی، زیر نظر معاونت پژوهشی. تهران: انتشارات دانشگاه علامه طباطبایی، ۱۳۷۹، ج ۲، ص ۷۶۷ـ۷۸۳.
۱ـ درآمد ۲ـ نشانه‌گذاری نگارشی ۳ـ برچسب‌دهی دستوری توزیعی و کاربرد آن در پیکره فارسی ۴ـ نتیجه‌گیری ۵ـ پیشنهادهایی برای طرح‌‌های بعدی.

حاکمی، اسماعیل [حاکمی والا]. “اضداد در زبان فارسی و عربی". وحید. دوره ۱۲. ش۴. پیاپی ۱۲۷. تیر ۱۳۵۳، ص ۳۱۹ـ۳۲۴.
تعریف اضداد از نگاه گذشتگان موافق و مخالف؛ چند واژه؛ کاربرد الفاظ اضداد در عربی.
ــــــ . “افعال مقاربه در زبان فارسی". وحید. ش۲۳۳. خرداد ۱۳۵۷، ص ۲۹ـ۳۱.
ذکر هشت فعل مقاربه در زبان فارسی.
ــــــ . “تأکید در زبان فارسی"، در: جشن‌نامه محمد پروین گنابادی، سی‌ودو گفتار در ایران‌شناسی، به پاس پنجاه سال خدمت فرهنگی. زیر نظر محسن ابوالقاسمی، با همکاری محمد روشن. تهران: توس، [ ۱۳۵۴]، ص ۸۱ـ۸۸ .
تأکید در تعریف و اصطلاح؛ تأکید در صرف؛ تأکید در نحو.
ــــــ . “چند نکته درباره زبان و نگارش فارسی “. نامه پارسی. س۲. ش۱. پیاپی ۴. بهار ۱۳۷۶، ص ۴ـ۱۱.
بررسی ویژگی‌های زبان فارسی در بخش گفتاری؛ بررسی ویژگی‌های زبان فارسی در بخش نوشتاری.
حایری، محمود. “نگاهی به گویش بلوچی “. کیهان فرهنگی. س۱۸. پیاپی۱۸۳. دی ۱۳۸۰، ص ۵۴ـ۶۱.
پیشینه‌ این پژوهش؛ کشورهایی که در این زمینه فعالیت داشته‌اند؛ لهجه‌های زبان بلوچی.
حبیب، اسدالله. “واژه‌سازی و عادت‌‌‌‌‌‌‌‌‌ستیزی صرفی و نحوی در سروده‌های بیدل". آشنا. س ۵. ش ۲۷. بهمن‌ـ اسفند ۱۳۷۴، ص ۳۸ـ۴۴.
غلط‌سرایی از نظر برخی صاحب‌‌‌‌نظران معاصر؛ شرح ایهام‌های حاصل از واژ‌ه‌‌سازی همراه با عادت‌ستیزی صرفی و نحوی.
حبیب‌اللهی، محمد. “چند نکته دستوری در زبان فارسی". نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه اصفهان (به یادبود پنجمین کنگره تحقیقات ایرانی). س۹. ش۱۰. ۱۳۵۳، ص ۵ـ۱۶.
نکته‌های دستوری از کتاب “زبان قدیم‌ترین آثار نثر فارسی “، اثر ژیلبرلازار.
ــــــ . “کیفیت و بررسی فعل در لهجه مشهدی". مجله دانشکده ادبیات مشهد. س ۴. ش۳. پیاپی ۱۵. پاییز ۱۳۴۷، ص ۲۰۰ـ۲۲۴.
کیفیت فعل در لهجه مشهدی؛ ضمایر؛ چگونگی وجه و زمان.
حبیبی، حسن. “برخی از ویژگی‌های زبانی و نمونه‌هایی از اصلاحات حقوق اداری و دیوانی در سه قانون مهم مجلس اول دوره مشروطه". نامه فرهنگستان. دوره ۵. ش۴. پیاپی ۲۰. آذر ۱۳۸۱، ص ۱۴ـ۳۷.
ــــــ . “زبان فارسی، سنت‌ها و بدعت‌ها” اطلاعات. ش ۲۲۳۲۵. ۳۰ مهر ۱۳۸۰، ص ۶؛ ش ۲۲۳۲۶. آبان ۱۳۸۰، ص ۶.
ذکر وظایف پنج‌گانه زبان/ گروه‌های سازنده واژه‌های نو؛ گروه‌های مخاطب واژگان ساخته شده؛ دشواری‌های واژه‌های ساخته شده ؛ راه حل.
حبیبی، عبدالحی [حبیبی افغانی]. “چند کلمه از لهجه هروی و کتاب طبقات الصوفیه". یغما. س ۱۵. ش ۲. پیاپی ۱۶۶. اردیبهشت ۱۳۴۱، ص ۶۵ـ ۷۱؛ ش ۳. پیاپی ۱۶۷. خرداد ۱۳۴۱، ص ۱۵۴ـ۱۵۸.
ذکر چند لغت به همراه نکات دستوری وتاریخی آن: الف ـ د / رـ گ.
حجت‌الله طالقانی، آزیتا. “فعل مرکب: دو دیدگاه"، در کنفرانس زبان شناسی نظری و کاربردی (تهران، ۲۲ـ۲۳ اسفندماه ۱۳۷۹)، مجموعه مقالات چهارمین کنفرانس زبان شناسی نظری و کاربردی. به‌کوشش علی میرعمادی، زیرنظر معاونت پژوهشی. تهران: انتشارات علامه طباطبایی، ۱۳۷۹، ج۱، ص ۱ـ۲۶.
۱ـ افعال مرکب و پدیده انضمام ۲ـ افعال مرکب و پدیده ترکیب ۳ـ تحلیل افعال مرکب با ساخت صفت + کردن ۴ـ نتیجه‌گیری ۵ـ پیشنهاد.
حسام‌زاده حقیقی، چنگیز [حسام‌زاده/ حقیقی]. “گویش دوانی"، در کنگره تحقیقات ایرانی (تهران، ۱۱ـ۱۶ شهریورماه ۱۳۴۹)، مجموعه خطابه‌های نخستین کنگره تحقیقات ایرانی. به‌کوشش مظفر بختیار. تهران: دانشگاه تهران، ۱۳۵۰، ج ۱، ص ۷۷ـ۹۸.
دستورگویشی؛ تلفظ چند واژه؛ ویژگی‌های دستوری؛ ضمیرها؛ ساختمان افعال؛ ساختمان جمله.
حسن‌آبادی، محمود. “زنان و زبان". مجله علوم انسانی دانشگاه سیستان و بلوچستان (ویژه‌نامه زبان و ادبیات). س۶. پیاپی۱۱. شهریور ۱۳۷۹، ص ۸۵ ـ ؟.
زنان در زبان، جنس در زبان فارسی و دیگر زبان‌ها؛ جنس در گفتار؛ واژگان و تعبیرات میان زنان و مردان.
حسن‌زاده نیری، حسن. “زندان زبان". زبان و ادب. مجله دانشکده ادبیات فارسی و زبان‌های خارجی دانشگاه علامه طباطبایی (ویژه‌نامه زبان و ادبیات فارسی). س۳. ش۱۱. بهار ۱۳۷۹، ص ؟.
ادبیات راه گریز از زندان زبان: ۱ـ دخل و تصرف ادبیات در حوزه صامت‌ها و مصوت‌ها ۲ـ تصرف ادبیات در حوزه کلمات.
حسنی، حمید. “چه کنیم که غلط ننویسیم” ‍[پرسش و پاسخ، صحبتی درباره “غلط ننویسیم"، اثر ابوالحسن نجفی] کیهان. ش۱۴۸۳۳. ۱۴ مرداد ۱۳۷۲، ص ۱۳.
صحبتی درباره “غلط ننویسیم” آقای نجفی؛ نامه‌های مدارس و صدا و سیما.
ــــــ ."نکاتی درباره مقاله زبان‌ فارسی در عصرحافظ” [ نقد اثر تقی وحیدیان کامیار]. زبان شناسی. س۹. ش۲. پاییزـ زمستان ۱۳۷۱، ص ۹۶ـ۱۰۰.
حسنیان، حسین. “ادغام همپایه در زبان فارسی". زبان شناسی. س۳. ش۲. پیاپی۶. پاییزـ زمستان ۱۳۶۵، ص ۴۹ـ۶۰.
ادغام هم پایه؛ عبارت ادغامی؛ واحدهای هم‌پایه؛ عنصر ادغامی؛ بررسی چند نظریه مربوط به ادغام هم پایه؛ نظریه‌ای شبیه برای زبان فارسی.
ــــــ . “شرایط «خوش‌ساختن» در دستورزایشی". نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شهید باهنر کرمان. دوره۱. ش۲ـ۳. ۱۳۶۹، ص۱۸۰ـ۱۸۷.
مشخصه ارتباط"خوش‌ساختن” کنش زبانی؛ توانش زبانی؛ مفهوم مقبولیت در جمله.
ــــــ ."گروه اسمی زبان فارسی برمبنای ایکس تیره". زبان شناسی. س۶. ش۱. پیاپی ۱۱. دی ۱۳۶۸، ص ۲۹ـ۴۰.
ساخت سه ژرفای گروه اسمی.
ــــــ."مقوله بی‌آوا"،درکنفرانس زبان شناسی نظری وکاربردی، (تهران، ۱۵ـ۱۶ دی ماه۱۳۶۹)، مجموعه مقالات نخستین کنفرانس نظری و کاربردی. تهران: دانشگاه علامه طباطبایی، معاونت پژوهشی، ۱۳۷۲، ص ۱۸۹ـ۱۹۸.*
حسینی، امیر. “بررسی و تحلیل ویژگی‌های دستوری ـ نحوی مصدر زبان روسی در مقایسه با مصدر زبان فارسی". پژوهش زبان‌های خارجی، نشریه پژوهشی دانشکده زبان‌های خارجی دانشگاه تهران. پیاپی۱۲. بهارـ تابستان ۱۳۸۱، ص ۱۹ـ۳۲.
نقش مصدر در ساختارهای نحوی؛ جملات مصدری؛ ساختارهای نحوی با مصدری وابسته؛ ساختارهای نحوی با مصدر مستقل؛ وجوه جمله‌های مصدری.