نشان داده شده است که تغذیه الیگوساکاریدها به جوجههای گوشتی فعالیت آنزیمهای بتاگلوکوزیداز، آلفاگالاکتوزیداز، مالتاز آمینوپپتیداز و آلکالین فسفاتاز در آنها را افزایش میدهد که این امر منجر به افزایش قابلیت هضم و جذب مواد مغذی در نتیجه مصرف پریبیوتیکها بیان شده است (آیجی و همکاران، ۲۰۰۱؛ زدانکزیک و همکاران، ۲۰۰۷). الیگو چیتوزانها ترشحات آنزیمهای هضمی از معده، پانکراس و موکوس رودهای را تحریک کرده در نتیجه سبب بهبود هضم و جذب مواد مغذی میگردد (هانگ و همکاران، ۲۰۰۵). کاربرد پریبیوتیکها سبب افزایش قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی میشوند. قابلیت هضم ماده خشک و انرژی در جوجههایی که چیتوزان الیگوساکارید^[۱۰] دریافت کرده بودند بهبود یافت. قابلیت هضم کلسیم و فسفر نیز با افزایش چیتوزان الیگوساکارید از صفر تا ۱۰۰ میلیگرم در کیلوگرم افزایش یافت، هرچند که افزایش بیش از ۱۰۰ میلیگرم، بهبود فسفر را در پی داشت ولی قابلیت هضم کلسیم را کاهش داد. قابلیت هضم پروتئین خام و همه اسیدهای آمینه (به جزآلانین) با تغذیه این الیگوساکارید در مقایسه با گروه کنترل به طور معنیداری بهبود یافت (هانگ و همکاران، ۲۰۰۵). افزایش قابلیت هضم ایلئومی در نتیجه کاربرد چیتوزان الیگوساکارید از یک طرف ممکن است به دلیل کاهش تعداد باکتریهای پاتوژنی چون اشرشیاکلی و سالمونلا تیفی موریوم (چایت و همکاران، ۱۹۹۴؛ لمیکس و همکاران، ۲۰۰۳؛ وانگ و همکاران، ۲۰۰۳) و افزایش جمعیت باکتریهای مفید چون لاکتوباسیلوسها (اولی و همکاران، ۱۹۹۸) و از طرف دیگر ممکن است به دلیل تحریک ترشح آنزیمهای معده، پانکراس و روده کوچک باشد (هو وگائو، ۲۰۰۱). قابلیت هضم ایزولوسین، لیزین، متیونین و والین با تغذیه مانان الیگوساکارید به خروسهای سکوم برداری شده بهبود یافت، اگرچه تغذیه اینولین به خروسهایی که سکوم آنها برداشته نشده بود قابلیت هضم متیونین را کاهش داد (بیگس و پارسونز، ۲۰۰۷). افزودن فروکتوالیگوساکاریدها در جیره غذایی موشها، به دلیل اثر هیدرولیز آنزیمی توسط لاکتوباسیلها بر ترکیباتی که با این مواد معدنی کلیت تشکیل میدهند یا به دلیل ویژگی کاهندگی pHدر کولون، جذب رودهای کلسیم، منیزیم، فسفر و آهن را افزایش میدهد (اوتا و همکاران، ۱۹۹۴). مکانیسم دقیقی که پریبیوتیک ها باعث بهبود عملکرد جوجههای گوشتی میشوند به درستی مشخص نیست ولی احتمال دارد که به واسطه بهبود خصوصیات پوششی روده و یا تحریک فعالیت آنزیمهای هضمی باشد (فرکت و همکاران، ۲۰۰۲؛ ایجی و همکاران، ۲۰۰۱). همچنین این مواد به واسطه کاهش رقابت بین میزبان و پاتوژنهای روده باعث میشوند مواد مغذی به صورت مؤثر به مصرف حیوان برسد (استنلی و همکاران، ۲۰۰۰). استفاده از پریبیوتیکها در جیره جوجههای گوشتی باعث بهبود فعالیت آنزیمهای دستگاه گوارشی شده، در نتیجه استفاده از مواد مغذی در جیره را بهبود میبخشد. مکمل سازی ۲ یا ۴ گرم در کیلوگرم از فروکتوالیگوساکاریدها در جیره به طور معنیداری فعالیت آنزیم آمیلاز بعد از ۴۹ روزگی را در مقایسه با تیمار شاهد بهبود داد. همچنین مکمل سازی ۴ گرم از این ماده در جیره علاوه بر آمیلاز، فعالیت پروتئازها را نیز افزایش داد، اما فعالیت آنزیمهای پروتئولیتیک تحت تأثیر قرار نگرفتند. نتایج استفاده از فروکتوالیگوساکاریدها در جیره جوجههای گوشتی گواه از بهبود فعالیت آنزیمهای گوارشی در مقایسه با گروه شاهد گردید (ژان و همکاران، ۲۰۰۳). استفاده از این پریبیوتیکها جمعیت بیفیدوباکترها و لاکتوباسیلها را در روده کوچک افزایش، و جمعیت اشرشیاکلی و سالمونلا را کاهش میدهد. به نظر میرسد تغییر در میکروفلورای روده دلیل افزایش فعالیت آنزیمهای روده باشد. کلنیهای بیفیدوباکتر و لاکتوباسیلوس در روده، تولید آنزیمهای هضمی را تحریک مینماید (سایس سونز، ۱۹۸۹). هر چند که اشرشیاکلی موجود در روده، موکوس ویلیها و میکروویلیهای روده را تخریب کرده بنابراین ترشح آنزیمهای هضمی را مهار مینماید (گائو، ۱۹۹۸). در ضمن اشرشیاکلی میتواند ترشح آنزیمهای پروتئولیتیک را که روی مواد غذایی خاصی فعالیت مینمایند تحریک کرده، بنابراین تجزیه آنزیمهای هضمی را سرعت میبخشد (کانوی، ۱۹۹۴).

۲-۲-۳- اثر پریبیوتیکها بر جمعیت میکروبی روده
در ماکیان جایگاه اصلی فعالیت باکتریها در چینهدان و روده کور میباشد (فولر، ۱۹۸۹؛ گانگ و همکاران، ۲۰۰۲؛ لیو و همکاران، ۲۰۰۳). جابجایی و چرخش آهسته محتویات روده کور (یک تا دو بار در روز)، رشد باکتریها را تسهیل نموده و باعث افزایش تنوع و تعداد آنها میگردد (آپاجلتی و همکاران، ۲۰۰۴). لاکتو باسیلها و بیفیدوباکترها دو گونه از مهمترین باکتریهای مفید دستگاه گوارش طیور بوده، که به سبب افزایش سنتز و ترشح موسین در دستگاه گوارش، تقویت سیستم ایمنی را در پی دارند (بارهو و همکاران، ۲۰۰۷). هر چند که نتایج گوناگونی با کاربرد پریبیوتیکها در جمعیت میکروبی دستگاه گوارش مشاهده شده است ولی اکثر نتایج حاکی از افزایش تعداد لاکتوباسیلها و بیفیدوباکترها بوده است به طوری که فرناندز و همکاران (۲۰۰۲) و دنیو و همکاران (۲۰۰۵) افزایش در تعداد آنها را با کاربرد مانان الیگوساکاریدها مشاهده نمودند. هر چند که سیمز و همکاران (۲۰۰۴) فقط افزایش در جمعیت بیفیدوباکترها را با تغذیه مانان الیگوساکاریدها مشاهده نمودند. در مطالعهای که بر روی بوقلمونها صورت گرفت، کاربرد مانان الیگوساکارید جمعیت هیچکدام از لاکتوباسیل و بیفیدوباکترها را افزایش نداد (فایرچیلد و همکاران، ۲۰۰۱). اثرات متنوع پریبیوتیکها بر جمعیت باکتریهای دستگاه گوارش میتواند به دلایل تفاوت در شرایط آزمایش، فرمولاسیون جیره، فصل سال و وضع سلامتی گله مورد مطالعه باشد (بارهو وهمکاران، ۲۰۰۷). پریبیوتیکها همچنین جمعیت باکتریهای مضری چون سالمونلا و اشرشیاکلی را نیز کاهش دادهاند. اسپرینگ و همکاران (۱۹۹۶) گزارش نمودند که غلظتهای رودهای این دو باکتری مضر با تغذیه مانان الیگوساکارید به طور معنیداری کاهش پیدا کرد، که اشباع گیرنده های دیواره رودهای توسط مانان الیگوساکارید و کاهش چسبندگی این باکتریها به دیواره روده به عنوان مکانیسم عمل آنها بیان شده است. افزودن ۴۰۰۰ میلی گرم در کیلوگرم مانان الیگوساکارید به جیره جوجههای سه روزه که از طریق دهان با سالمونلا تیفیموریوم چالش داده شده بودند، میزان سالمونلا تیفی موریوم مدفوع را به طور معنیداری در مقایسه با گروه شاهد در ۱۰ روزگی کاهش داد (اسپرینگ و همکاران، ۲۰۰۰). در حضور مانان الیگوساکارید پاتوژنهای گرم منفی ویژه مانوز تیپ ۱ مژکدار، به جای حمله به سلولهای پوششی روده به مانان الیگوساکارید متصل میشوند و بدون تشکیل کلنی از میان روده عبور میکنند (اوفک و همکاران، ۱۹۷۷).
۲-۲-۴- اثر پریبیوتیکها بر میزان کلسترول سرم
پریبیوتیکها نیز به سبب تقویت پروبیوتیکها میتوانند در کاهش کلسترول نقش خود را ایفا نمایند. کاهش در سطح کلسترول میتواند به سبب جذب کلسترول توسط لاکتوباسیلوسها باشد و مکمل پریبیوتیک میتواند تعداد لاکتوباسیلوسها را افزایش دهد. لاکتوباسیلها قادر به الحاق کلسترول به داخل غشا سلول ارگانیسم هستند، بنابراین کلسترول جذب شده در سیستم کاهش می یابد (گایلیلند و همکارن، ۱۹۸۵). در آزمایش رابو (۲۰۰۹) که با تغذیه پریبیوتیکها در جیره جوجههای گوشتی انجام شد، مشخص گردید که جوجههای تغذیه شده با پروتئین کمتر از حد نیاز و مکمل سازی شده با پریبیوتیک در مقایسه با تیمار متعادل پروتئین و تیمار بدون پریبیوتیک سطح کلسترول سرم کمتری را نشان دادند. نتایج آزمایش آنها با نتایج حاصل از مطالعه محققین قبلی (یوسریزال و چن، ۲۰۰۳؛ کاننام و همکاران، ۲۰۰۵) یکسان بود. پریبیوتیکها با تقویت رشد اسپرژیلوس اریزا میتوانند سبب کاهش کلسترول سرم گردند (هاج جج و همکاران، ۲۰۰۵). آسپرژیلوس اریزا میتواند سبب مهار آنزیمها به عنوان مثال ۳ هیدروکسی- ۳ متیل گلوتاریل- کوآنزیم آ شده، در نتیجه سبب کاهش سنتز کلسترول در کبد میشود (لی و همکاران، ۲۰۰۶). زیرا این آنزیم یکی از آنزیمهای کلیدی مسیر سنتز کلسترول در کبد میباشد. بیان شده که مهار ۵ درصدی ۳ هیدروکسی- ۳ متیل گلوتاریل- کوآنزیم آ، کلسترول سرم طیور را تا ۲ درصد کاهش میدهد (کاس و همکاران، ۱۹۹۵). یوسریزال و چن (۲۰۰۳) با تغذیه بتافروکتان (به عنوان پری بیوتیک) درجیره جوجههای گوشتی موفق به کاهش معنیدار کلسترول در مقایسه با گروه شاهد شدند. کاننام و همکاران (۲۰۰۵) گزارش نمودند که استفاده از مانان الیگوساکارید ها در جیره جوجههای گوشتی میزان کلسترول و تریگلیسیرید خون را در مقایسه با تیمار شاهد، به طور معنیداری کاهش میدهد. مانان الیگوساکاریدها به طور قابل توجهی به عنوان سوبسترای باکتریهای تولید کننده اسید لاکتیک نظیر لاکتوباسیلوس و بیفیدوباکتر به کار میرود (وانلو، ۲۰۰۴). کاهش در کلسترول سرم میتواند در نتیجه تحریک رشد این باکتریها باشد.
۲-۲-۵- اثر پریبیوتیکها بر مرفولوژی روده
سطح جذب مواد مغذی در روده کوچک که جایگاه اصلی جذب مواد مغذی است به طول ویلیها بستگی دارد. ویلیهای کوچکتر به همراه کریپتهای عمیقتر منجر به جذب ضعیفتر مواد مغذی، افزایش ترشحات دستگاه گوارش، اسهال، کاهش مقاومت به بیماریها و به طور کلی کاهش عملکرد پرنده میشوند (ژا و همکاران، ۲۰۰۳). نشان داده شده است که ارتفاع ویلیها و عمق کریپتهای ایلئوم تحتانی در جوجههای گوشتی با تغذیه فروکتان الیگوساکارید (سانمز و ارن، ۱۹۹۹؛ ژا و همکاران، ۲۰۰۳) و مانان الیگوساکارید (آیجی و همکاران، ۲۰۰۱) افزایش یافته است. کاربرد مانان الیگوساکاریدها در جیره جوجههای گوشتی به طور معنیداری افزایش ارتفاع ویلیها و تعداد سلولهای گابلت در روده کوچک را سبب گردید، هر چند که عمق ویلیها و ضخامت لایه عضلانی و موکوسی تحت تأثیر قرار نگرفت (بارهو وهمکاران، ۲۰۰۷).
به طور کلی این فرضیه وجود دارد که افزایش ارتفاع ویلیها سبب افزایش هضم و جذب در روده به سبب افزایش سطح جذب و سیستم انتقال مواد مغذی میگردد. بنا به نظریه هامپسون (۱۹۸۶) کاهش در اندازه ویلیها سطح فعال جذب در روده را کاهش داده و افزایش در عمق کریپتها سبب کاهش فعالیت آنزیمهایی میشود که از ویلیها ترشح میشوند. گزارش شده که مانان الیگوساکارید نسبت پروتئین به DNA را در موکوسای ایلئوم فوقانی جوجههای گوشتی به طور معنی داری افزایش داده است و به همان اندازه آنزیمهای مالتاز، لوسین آمینوپپتیداز و آلکالین فسفاتاز افزایش یافته است (آیجی و همکاران، ۲۰۰۱). جذب کربوهیدراتها و پروتئینها در لایه زیرین ویلیها که کاپیلاری نامیده میشود صورت میگیرد. نشان داده شده است که تغذیه پروبیوتیکها سطح این لایه و ضخامت لایه لامینای دوازدهه را افزایش داده و به جذب بیشتر مواد مغذی منجر میشود (سانمز و همکاران، ۱۹۹۵). نیاز انرژی و پروتئین برای نگهداری دستگاه گوارش در مقایسه با سایر ارگانها بیشتر است. جوجهای با رشد سریع حدود ۱۲ درصد از پروتئین سنتز شده روزانه را به نیاز دستگاه گوارش اختصاص میدهد (آنونینوس، ۱۹۹۹).
۲-۲-۶- اثر پریبیوتیکها بر آلودگیهای محیطی
نیتروژن و فسفر دو مادهای هستند که در آلودگیهای محیطی نقش اساسی دارند. جلوگیری از ایجاد مقاومت دارویی در انسان و دام، بهبود سلامتی روده کوچک و افزایش قابلیت هضم فسفر جیره از اهداف اصلی افزودن پریبیوتیکها در جیره طیور است. افزایش هضم و جذب مواد مغذی در نتیجه این مواد، سبب کاهش دفع نیتروژن و فسفر در محیط شده و بنابراین آلودگیهای محیطی را کاهش میدهد (هانگ و همکاران، ۲۰۰۵).
۲-۳- پروبیوتیکها
کاربرد آنتیبیوتیکها در جیره طیور جهت اهداف درمانی به دلیل امکان باقی ماندن آنها در گوشت و سایر تولیدات آنها و توسعه جمعیت باکتریایی مقاوم در بدن انسان نامطلوب است. در اروپا کاربرد آنتیبیوتیکها به عنوان محرک رشد در جیره طیور محدود شده است. با حذف آنتیبیوتیکها از جیره طیور میزان شیوع بیماری های باکتریایی و مرگ و میر ناشی از آنها بالا رفت و این امر محققین را بر آن داشت تا جایگزینهای مناسبی برای آنتیبیوتیکها پیدا نمایند، تا ضمن کاهش تلفات ناشی از این بیماریها، مضرات آنتیبیوتیکها را نیز نداشته باشند. پروبیوتیکها یکی از این مواد هستند که به طور جدی به عنوان جایگزین مناسبی جهت آنتیبیوتیکها یاد شدهاند، هرچند که استفاده از باکتریهای زنده با خاصیت پروبیوتیکی سابقه بسیار طولانی دارد، و استفاده از شیر تخمیر شده به عنوان یک پروبیوتیک به ۲۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح بر میگردد. ولی نقش مثبت عدهای از باکتریها در مبحث سلامت، برای اولین بار توسط یک دانشمند روسی معروف به پدر ایمن‌شناسی نوین و برندهی جایزهی نوبل، به نام متچینکوف در اوایل قرن بیستم مطرح گردید. او معتقد بود که این امکان وجود دارد که فلور میکروبی روده را با تجویز میکروبهای شناخته شدهی مفید، در مقابل میکروبهای مضر، تقویت و مورد حمایت قرار داد.
۲-۳-۱- تعریف پروبیوتیک
واژه‌ٔ پروبیوتیک، کلمهای یونانی به معنای “برای زندگی” است. این اصصلاح اولین بار توسط لی لی و استیل ول در سال ۱۹۶۵ در تشریح تقویت کنندگی اثر یک میکروارگانیسم روی رشد میکروارگانیسمهای دیگر استفاده شد. برای عبارت پروبیوتیک که معادل آن زیست یار میباشد تعاریف متعددی ارائه شده است، که چند نمونه از تعاریف آن در زیر بیان شده است:

1. 1. در تعریف اولیه پروبیوتیک توسط لی لی و استیل (۱۹۶۵) به موادی که توسط میکروارگانیسمها تولید شده و رشد میکروارگانیسمهای دیگری را تحریک میکنند پروبیوتیک می گویند.

1. 1. پارکر (۱۹۷۴) پروبیوتیکها را به این صورت معنی کرد: ارگانیسمها و موادی که تعادل میکروبی روده را تحت تأثیر قرار میدهند پروبیوتیک نام دارند.

1. 1. فولر (۱۹۸۹) مکملهای غذایی را که با ایجاد تعادل میکروبی در روده اثرات سودمندی برای میزبان دارند، پروبیوتیک میداند و همین تعریف نیز توسط کمیته اروپایی در هنگام ارزیابی محصولات پروبیوتیکی پذیرفته شده است.

1. 1. گرام و همکاران (۱۹۹۹) مکملهای میکروبی زنده، که اثرات سودمندی را بر حیوان میزبان از طریق بهبود تعادل میکروبیاش اعمال مینمایند را، پروبیوتیک میدانند.

۲-۳-۲- مکانیسم عمل پروبیوتیکها
مهمترین ویژگی پروبیوتیکها این است که ضمن کاهش بیماری و بهبود ضریب تبدیل غذایی در طیور هیچ گونه باقیمانده بافتی نداشته و مقاومت میکروبی ایجاد نمیکنند. این مواد میکروارگانیسمهای زندهای هستند که نه از طریق نابودسازی میکروارگانیسمهای موجود بلکه با ایجاد و یا تقویت میکروارگانیسمهای مفید موجود در دستگاه گوارش موجبات حفظ سلامتی و یا افزایش میزان رشد در طیور و انسان را فراهم میآورند. همچنین پروبیوتیکها نه تنها به عنوان محرک رشد بلکه برای تحریک دستگاه ایمنی و پیشگیری از ابتلاء به بسیاری از بیماریها به کار گرفته می شوند. پروبیوتیکها علیرغم عوامل ضدمیکروبی سنتتیک که از یک روش اثر خود را اعمال مینمایند، دارای مکانیسمهای مختلف و متنوعی میباشند که تأثیر پذیری و دوام اثر آنها را برای میزبان چند برابر نموده است. هرچند که نحوه اثر پروبیوتیکها تاکنون به طور دقیقی مشخص نشده است ولی تصور میشود، پروبیوتیکها از سه طریق اثرات مفید خود را بر میزبان اعمال میکنند:

1. 1. اثر مستقیم بر تعداد جمعیت باکتریها:

الف- تولید ترکیبات ضد باکتریایی نظیر اسیدهای آلی(اسید لاکتیک)، اسیدهای چرب فرار (اسیدهای استیک، پروپیونیک و بوتیریک)، اتانول، دی استیل، استن، اسید لاکتیک، ۲ و ۳- بوتان دی ال، استالدئید، اسید بنزوئیک و گلیکولیپیدهای با فعالیت بیولوژیک قوی میباشند. این مواد با اثر ممانعت کنندگی از رشد سایر میکروارگانیسمهای واقع در محیط پروبیوتیکها به دلیل اسیدی کردن روده، در دفاع غیر اختصاصی اهمیت دارند (گورباچ، ۱۹۹۰).
ب- خنثی سازی سموم حاصل از میکروبهای بیماریزا (مانند اثر خنثی سازی لاکتوباسیلوس بولگاریکوس بر روی انتروکوکوس آزاد شده از کلی فرمها، اتصال سویه باکتری لاکتوباسیلوس رامنوسوس با آفلاتوکسین B₁ از بافت روده، اتصال لاکتوباسیلوسG.G به مواد کارسینوژن خوراکی که از عوامل اصلی ایجاد سرطانها هستند و یا اشغال گیرنده های هلیکوباکترپیلوری توسط لاکتوباسیلوس سالیواریوس). ج- رقابت برای مواد مغذی: پروبیوتیکها با مصرف مواد غذایی حیاتی برای پاتوژنها مثل ویتامینها، اسیدهای آمینه، مونوساکاریدها، املاح و سایر مواد، عرصه را برای رشد و تکثیر پاتوژنها تنگ میکنند (المر و همکاران، ۱۹۹۶).
د- رقابت برای جایگاههای اتصال: باکتریهای پروبیوتیکی با استقرار و تکثیر خود در این مکانها به وفور افزایش مییابند و اتصال پاتوژنها را به رسپتورهای سلولی مهار میکنند. از این اثر به عنوان اثر سدکنندگی^[۱۱] نام برده میشود (المر و همکاران، ۱۹۹۶؛ بنگمارک، ۱۹۹۵).
ه- ساخت ویتامینها: گزارش شده است که تیامین و ریبوفلاوین در پدیده تخمیر ناشی از لاکتوباسیلها، افزایش مییابند. در دستگاه تحتانی گوارش، فلور مقیم باکتریایی با تولید انواع ویتامینها بخصوص K نقش بسزایی در تهیه مواد حیاتی بدن به عهده دارند (گورباچ، ۱۹۹۰).
۲- اثر بر متابولیسم باکتریها: افزایش و کاهش فعالیت آنزیمی باکتریها (افزایش فعالیت آنزیمهای آلفاگالاکتوزیداز و بتا گالاکتوزیداز در مطالعه مانتزوریس و همکاران در سال۲۰۰۷(.
۳- تحریک سیستم ایمنی: الف- افزایش سطوح آنتیبادی و ب- افزایش فعالیت ماکروفاژها (فولر، ۱۹۹۲).
۲-۳-۳- خصوصیات و مزایای پروبیوتیکها
هدف اصلی از به کاربردن پروبیوتیکها در جیره جوجههای گوشتی بهبود عملکرد آنهاست. یک پروبیوتیک ایدهال باید خصوصیات زیر را داشته باشد تا بتوان به هدف اصلی از استفاده آنها در جیره نائل گردد (پترسون و بارخولدر، ۲۰۰۳؛ اوفک و همکاران، ۱۹۷۷؛ گونل و همکاران، ۲۰۰۶؛ داک، ۱۹۹۶؛ والکر و دافی، ۱۹۹۸؛ جیبسون و فولر، ۲۰۰۰؛ سیمرینگ و بلات، ۲۰۰۱):
غیر بیماریزا، گرم مثبت، پایدار در شرایط فرایند و ذخیره سازی، مقاوم در برابر شرایط اسیدی دستگاه گوارش، چسبیدن به اپیتلیوم و موکوس روده، پایدار در شرایط روده، بهبود پاسخ ایمنی، اصلاح الگوی میکروفلور روده، کاهش کلسترول و تریگلیسرید سرم، کاهش واکنشهای التهابی، خنثی سازی انتروتوکسینها، تولید ترکیبات ضد باکتریایی، رقابت با باکتریهای مضر، تغییر در متابولیسم باکتریایی و کاهش تولید آمونیاک، منشاء گرفته از میزبان، مقاوم و پایدار در مقابل ترکیبات دفع شده از اشرشیاکلی، رشد و تکثیر ساده، پایداری در دماهای مختلف، افزایش تولید اسیدهای چرب فرار، افزایش سنتز ویتامینB، کاهش اسکاتول، ایندول، فنل و غیره، افزایش فعالیت ماکروفاژها، افزایش سلامت روده، بهبود قابلیت جذب مواد معدنی، جلوگیری از ایجاد سرطانها، کاهش آلودگیهای لاشه، کاهش کلی فرمهای موجود در دستگاه گوارش با پایین آوردن pH، توانایی تولید آنزیمهای لازم و مؤثر بر هضم غذا .
تاکنون سویههای زیادی جهت استفاده در تغذیه دام و طیور، به عنوان پروبیوتیک معرفی شده است. به طور کلی پروبیوتیکها از لحاظ نوع میکروبی موثرشان به سه گروه باکتریایی، قارچی و مخمری تقسیم میشوند. جدول ۲-۱ گونه های مختلفی را که تاکنون به عنوان پروبیوتیک مورد مطالعه قرار گرفته اند و نقش آنها به عنوان یک عامل پروبیوتیکی مثبت ارزیابی شده است را نشان میدهد (سیمون وهمکاران، ۲۰۰۱؛ پترسون و بارخولدر، ۲۰۰۳).
جدول ۲-۱- انواع گونههایی که به عنوان پروبیوتیک مورد استفاده قرار میگیرند