۵

گام اول برای توسعه‌ی فناوری اطلاعات در کشور ایجاد زیرساختی به عنوان شبکه‌ی ملی اطلاعات (C2-24) است که با سرمایه‌گذاری اولیه دولت و بخش عمومی مانند شرکت مخابرات انجام می‌شود. (C2-25)

در شبکه ملی اطلاعات خدمات زیادی پیش‌بینی شده است، (C2-26) این شبکه بستری برای ارائه خدمات فناوری اطلاعات در کشور (C2-27) و توسعه اشتغال در این حوزه (C2-28) است.
به عنوان نمونه هم اکنون ایرانسل ۲۸ نوع سرویس مبتنی بر فناوری اطلاعات ارائه می‌دهد که با ایجاد شبکه ملی اطلاعات، اپراتورهای تلفن همراه می‌توانند سرویس‌های خود را ۱۰ برابر افزایش دهند. (C2-29)

۶

در کنار ایجادزیرساخت‌های ارتباطی مانند شبکه ملی اطلاعات، بحث تولید محتوی نیز باید به صورت جدی پیگیری شود (C2-30) و به اندازه کافی باید تولید محتوی داشته باشیم تا نیاز به محتوی خارجی به حداقل برسد (C2-31). تولید محتوی باید از سوی بخش خصوصی و ارائه کنندگان خدمات (C2-32) صورت بگیرد

جدول پ-۳- کدگذاری مصاحبه با خبره‌ی سوم (دکتر یزدانیان)

ردیف

متن کامل پاسخ به همراه عبارت‌های استخراجی

۱

سیاست‌های موجود توسعه‌ی فناوری اطلاعات تا حد زیادی پاسخگوی نیازهای جامعه است، زیرا کشش شدید بخش فناوری اطلاعات در جامعه به صورت ناخودآگاه طی سال‌های گذشته به صورت یک نیروی پیشران عمل کرده است (C3-1) و توانسته است از یک سو بخش خصوصی را بر روی مساله فناوری اطلاعات حساس نماید و از سوی دیگر دولت را وادار به توجه زیادی به موضوع کند. (C3-2)
این کشش و تقاضای جامعه (اعم از بازار یا کاربران نهایی و…) توانسته است سیاست‌گذاران را وادار به در پیش گرفتن سیاست‌هایی اولاً برای پاسخگویی به نیازهای مردم پیش‌بینی خواسته‌های مردم و ثانیاً برای پیش‌بینی نیاز مردم کند. (C3-3)
در مورد اول یعنی نیازهای جاری مردم می‌توان به تقاضا برای اینترنت پرسرعت اشاره کرد که دولت به راه‌اندازی شبکه‌ی ملی اطلاعات (اینترنت) توجه کرده است (C3-4) و در زمینه‌ی پیش‌بینی نیازهای آتی نیز می‌توان به سیاست‌گذاری در زمینه‌ی کارت هوشمند ملی اشاره کرد.
در این‌جا لازم است توجه شود که سیاست‌گذاری تنها متوجه دولت‌ها نیست و بخش‌های غیردولتی نیز در این زمینه نقش فعالی دارند. اتفاقاً بسیاری از سیاست‌گذاری‌ها در حوزه‌ی فناوری اطلاعات توسط بخش خصوصی پیش می‌آید. یعنی این‌که بخش خصوصی علی‌القاعده به دلیل داشتن ارتباط وسیع‌تر با آحاد جامعه بیش‌تر می‌تواند (و توانسته است) نیازهای آحاد جامعه را برآورد و در این زمینه سیاست‌گذاری کند.
نکته مهم هم در همین جاست. یعنی در حوزه‌ی فناوری اطلاعات بیش‌تر از آن که وزن سیاست‌گذاری را معطوف دولت‌ها کنیم باید آن را معطوف بخش خصوصی کنیم

۲

همان‌گونه که ذکر شد به نظر می‌رسد که در شرایط حال حاضر، سیاست‌های موجود تا حد زیادی پاسخگوی نیازهای جامعه هست ولی برای تکمیل فعالیت‌ها و نیز مقابله با چالش‌های آتی بخش اجرای سیاست‌های زیر پیشنهاد می‌شود:
توسعه‌ی دخالت بخش خصوصی در هدایت فعالیت‌های جاری بخش (C3-5)
توسعه‌ی تولید محتوای موثر در فضای سایبر (C3-6)
توسعه‌ی سیاست‌های تشویقی برای بهره‌گیری از فناوری اطلاعات (C3-7)
افزایش سهم فناوری اطلاعات از تولید ناخالص ملی (C3-8)

۳

جهت استفاده از فناوری اطلاعات در سطح وسیع دولت باید اقدامات زیر را انجام دهد:
کاهش هزینه‌های دسترسی به خدمات فناوری اطلاعات (C3-9)
فراهم نمودن زیرساخت‌های جدید برای عرضه فناوری اطلاعات (C3-10) (اتفاقاً بر خلاف آنچه گفته می‌شود زیرساخت‌های ما مناسب نیست. خصوصاً زیرساخت‌های بی سیم باندپهن)
ایجاد زمینه‌های قانونی لازم برای توسعه‌‌ی کاربردهای فناوری اطلاعات (C3-11) (نظیر نهایی شدن موضوع امضای دیجیتال یا اعتبار مدارک تحصیلی دانشگاه‌های مجازی و…)
ملزم نمودن دستگاه‌های دولتی به ارائه خدمات از طریق شبکه(C3-12)